بیماری پریودنتال لثه

بیماری پریودنتال لثه، یک بیماری التهابی است که اغلب به دلیل تجمع پلاک دندانی و باکتری‌ها در اطراف دندان‌ها و لثه‌ها ایجاد می‌شود. در مراحل ابتدایی، این بیماری با التهاب و خونریزی لثه‌ها آغاز می‌شود. اگر این بیماری درمان نشود، ممکن است منجر به آسیب به بافت‌های پشتیفته کننده دندان و استخوان‌های حاشیه دندان شود که در نهایت موجب میله‌های دندانی فرسوده و حتی از دست داده شده می‌شود.

عوامل مانند بهداشت دهان و دندان، شیوه زندگی و مراقبت‌های پزشکی دندانی می‌توانند در پیشگیری و کنترل این بیماری مؤثر باشند. درمان شامل تمیز کردن دندان‌ها، پاکسازی عمیق، و در موارد پیشرفته‌تر، جراحی و درمان‌های پیچیده ممکن است.

پریودنتیت به معنای التهاب در ساختارهای نگهدارنده اطراف دندان است. باکتری ها و سایر میکروارگانیسم ها به سطح دندان و در پاکت های اطراف دندان می چسبند. با تکثیر آنها، سیستم ایمنی واکنش نشان می دهد و منجر به التهاب می شود.پریودنتیت درمان نشده در نهایت منجر به از دست دادن دندان می شود و ممکن است خطر سکته مغزی، حمله قلبی و سایر مشکلات سلامتی را افزایش دهد.

بیماری پریودنتال لثه یک بیماری التهابی مزمن یا طولانی مدت است. اقدامات خوب بهداشت دهان و دندان می تواند به مدیریت یا پیشگیری از آن کمک کند.در این مقاله، دریابید که چرا پریودنتیت اتفاق می افتد، چه کسانی در معرض خطر هستند و چگونه آن را درمان و پیشگیری کنید.

انواع بیماری پریودنتال لثه

در صورت عدم درمان، ژنژیویت (التهاب خفیف لثه) می تواند به زیر خط لثه گسترش یابد. هنگامی که لثه ها توسط سموم موجود در پلاک تحریک می شوند، یک پاسخ التهابی مزمن باعث می شود بدن شکسته شده و استخوان و بافت نرم خود را از بین ببرد. ممکن است علائم کم یا بدون علائم وجود داشته باشد زیرا بیماری پریودنتال لثه باعث جدا شدن دندان ها از بافت لثه عفونی می شود. عمیق شدن پاکت بین لثه و دندان عموماً نشان دهنده تخریب بافت نرم و استخوان در اثر بیماری پریودنتال است.

پریودنتیت مزمن – التهاب در بافت های پشتیبان باعث ایجاد پاکت های عمیق و تحلیل لثه می شود. ممکن است به نظر برسد که دندان‌ها دراز می‌شوند، اما در واقع، لثه‌ها (لثه) عقب‌نشینی می‌کنند. این شایع ترین شکل بیماری پریودنتال است و با از دست دادن پیش رونده چسبندگی مشخص می شود که با دوره های پیشرفت سریع در هم آمیخته است.

پریودنتیت تهاجمی – این شکل از بیماری لثه در یک فرد سالم از نظر بالینی رخ می دهد. این بیماری با از دست دادن سریع چسبندگی لثه، تخریب مزمن استخوان و تجمع خانوادگی مشخص می شود.

پریودنتیت نکروزان – این شکل از بیماری پریودنتال اغلب در افرادی رخ می دهد که از شرایط سیستمیک مانند HIV، سرکوب سیستم ایمنی و سوء تغذیه رنج می برند. نکروز (مرگ بافت) در رباط پریودنتال، استخوان آلوئول و بافت لثه رخ می دهد.

پریودنتیت ناشی از بیماری سیستمیک – این شکل از بیماری لثه اغلب در سنین پایین شروع می شود. شرایط پزشکی مانند بیماری های تنفسی، دیابت و بیماری های قلبی از عوامل مشترک مشترک هستند.

علائم و نشانه های پریودنتیت عبارتند از

لثه های ملتهب یا متورم
تغییر رنگ پلاک یا تارتار روی دندان ها
خونریزی هنگام مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن
بوی بد دهان یا بوی بد دهان
درد هنگام غذا خوردن یا جویدن
دندان های حساس
عقب رفتن لثه، که باعث بلندتر به نظر رسیدن دندان ها می شود
فضاهای اضافی بین دندان ها
چرک بین دندان و لثه
طعم فلزی در دهان
دندان های لق یا از دست رفته
تغییر منبع مطمئن در احساس دندان هنگام گاز گرفتن
تغییر در تناسب پروتزهای پارسیل

علائم ممکن است تا زمانی که فرد در دهه ۴۰ یا ۵۰ زندگی خود نباشد ظاهر نشود. در این زمان، پریودنتیت ممکن است پیشرفته باشد و فرد آسیب جبران ناپذیری داشته باشد.

رفتار درمانی

هدف از درمان، پاکسازی باکتری ها از پاکت های اطراف دندان و جلوگیری از تخریب بیشتر استخوان و بافت است.

بهداشت دهان و دندان خوب

بهداشت خوب دهان می تواند به کاهش خطر پریودنتیت کمک کند.

مسواک زدن حداقل دو بار در روز

نخ دندان کشیدن و استفاده از برس های بین دندانی یا پین های نرم یک بار در روز

حداقل سالی یکبار به دندانپزشک مراجعه کنید

اجتناب از مصرف دخانیات

محدود کردن مصرف الکل و غذاهای حاوی قند اضافه شده

درخواست مشاوره دندانپزشکی یا پزشکی برای خشکی دهان، تغییر در طعم یا بوی و سایر مشکلات دهان

انواع بیماری‌ لثه کدامند

بیماری‌ لثه می‌توانند شامل چندین نوع التهاب و آسیب باشند. جمله‌ای از آنها شامل بیماری لثه مزمن، که در آن لثه‌ها به طور مداوم التهاب دارند و خونریزی می‌کنند. یک نوع دیگر، بیماری لثه تحت جراحی، است که بافت‌های لثه و استخوان اطراف دندان تحت تاثیر قرار می‌گیرند و ممکن است به ترک‌های عمیق و کاهش پایداری دندان منجر شود.

بیماری لثه ناشی از عفونت‌های باکتریایی است که باعث تورم، قرمزی و خونریزی لثه‌ها می‌شود. بیماری لثه ناشی از استفاده طولانی‌مدت از داروهایی که باعث آلودگی دهانی می‌شوند هم وجود دارد. هر یک از این بیماری‌ها نیاز به درمان و مراقبت‌های مناسب دارند تا از توسعه و تشدیدشان جلوگیری شود و از عوارض جدی‌تری جلوگیری گردد.

بیماری پریودنتال لثه چه مراحلی دارد

بیماری لثه یکی از علل اصلی از دست دادن دندان است. بیماری لثه دو مرحله اولیه دارد. در صورت تشخیص و درمان در مرحله اول، می توان وضعیت را معکوس کرد و معمولاً می توان از افتادن دندان جلوگیری کرد. به منظور پیشگیری از بیماری لثه، بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید و سالی دو بار برای تمیز کردن و معاینه به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

اگر بیماری لثه در طول ویزیت شما تشخیص داده شد، ما به شما مراحل مربوط به بهبود مراقبت در منزل را آموزش می دهیم و گزینه های درمانی تخصصی را در مطب خود برای از بین بردن بیماری توصیه می کنیم.

ژنژیویت مرحله اولیه بیماری لثه

این مرحله فقط بر روی بافت نرم لثه تاثیر می گذارد و ممکن است بیمار هیچ گونه ناراحتی نداشته باشد. اگرچه علائم ممکن است بسیار خفیف باشند، تشخیص بیماری لثه در این مرحله اولیه قبل از پیشرفت آن به پریودنتیت مهم است.

علائم ژنژیویت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

لثه های متورم یا دارای خونریزی
بوی بد دهان یا طعم فلزی در دهان
عقب رفتن لثه
افزایش فاصله بین دندان ها

پریودنتیت مراحل پیشرفته بیماری لثه

پریودنتیت نام بیماری پریودنتال پیشرفته‌تر است و اگر اجازه داده شود تا این مرحله پیشرفت کند، نه تنها لثه‌ها آسیب می‌بینند، بلکه ساختارهای استخوانی نگه‌دارنده دندان‌ها نیز به خطر می‌افتند.بدون مراجعه منظم به دندانپزشک، علائم ممکن است تا زمانی که پریودنتیت متوسط وجود نداشته باشد، مشاهده نشوند.

چه عواملی منجر به التهاب یا بیماری لثه می شوند

چندین عامل می‌توانند منجر به التهاب یا بیماری لثه شوند. تجمع پلاک دندانی یکی از اصلی‌ترین عوامل است که باعث تحریک لثه‌ها می‌شود و باکتری‌ها را در دهان افزایش می‌دهد. دستکاری ناصحیح در بهداشت دهانی و شیوه نامناسب تمیز کردن دندان‌ها و لثه‌ها نیز می‌تواند به ایجاد بیماری لثه منجر شود.

عواملی مانند سیگار کشیدن، استفاده از دخانیات، تغذیه ناسالم، استفاده طولانی‌مدت از داروهایی که تحریک‌کننده لثه هستند، و همچنین تغییرات هورمونی در دوران بارداری یا دوران سنین مختلف نیز ممکن است به ظهور یا تشدید بیماری‌های لثه منجر شوند. عوامل ژنتیکی همچنین نقش مهمی در احتمال ابتلا به بیماری‌های لثه دارند. مناسب‌ترین راه‌ها برای پیشگیری از این بیماری‌ها شامل بهداشت دهانی مناسب، تمیز کردن دندان‌ها و لثه‌ها، و ارتقاء سبک زندگی سالم می‌باشد.

اگر بیماری پریودنتال لثه درمان نشود، چه اتفاقی می افتد

اگر بیماری پریودنتال لثه درمان نشود، ممکن است اتفاقات جدی رخ دهد. این بیماری می‌تواند منجر به تخریب بافت‌های دندان و حتی از دست داده شده شود. فرایند التهابی ممکن است باعث کاهش استحکام استخوان پیرامون دندان شود که موجب از دست رفتن پایداری دندان می‌شود. علاوه بر این، بیماری لثه می‌تواند منجر به عفونت‌های دهانی جدی‌تری شود که به سایر قسمت‌های بدن منتقل شده و مشکلات سیستمیک را ایجاد کند. به طور کلی، عدم درمان بیماری لثه می‌تواند منجر به مشکلات جدی دندانی و بهداشتی عمومی شود که تاثیرات نامطلوبی را بر روی سلامتی کلی فرد ممکن است داشته باشد.

درمان بیماری پریودنتال لثه

بسته به وضعیت دقیق دندان ها، لثه ها و استخوان فک، درمان های جراحی و غیرجراحی زیادی وجود دارد که پریودنتیست ممکن است انجام دهد. یک معاینه کامل پریودنتال از دهان قبل از انجام هرگونه درمانی یا توصیه می شود.

در اینجا برخی از درمان های رایج برای بیماری پریودنتال آورده شده است:

جرم گیری و صاف کردن ریشه – برای حفظ سلامت بافت لثه، باکتری ها و جرم ها (تارتار) که در ابتدا باعث عفونت شده اند، باید حذف شوند. پاکت های لثه برای کمک به کاهش عفونت در صورت لزوم با آنتی بیوتیک ها تمیز و درمان می شوند. یک دهانشویه تجویزی ممکن است در روال تمیز کردن روزانه گنجانده شود.

بازسازی بافت – هنگامی که بافت استخوان و لثه از بین رفته اند، می توان با استفاده از روش های پیوند به طور فعال رشد مجدد را تشویق کرد. ممکن است یک غشاء در نواحی آسیب دیده وارد شود تا به فرآیند بازسازی کمک کند.

جراحی حذف پاکت – جراحی حذف پاکت (که به عنوان جراحی فلپ نیز شناخته می شود) یک درمان جراحی است که می تواند برای کاهش اندازه پاکت بین دندان ها و لثه ها انجام شود. جراحی روی استخوان فک گزینه دیگری است که برای از بین بردن فرورفتگی‌ها در استخوان که کلونیزاسیون باکتری‌ها را تقویت می‌کند، عمل می‌کند.

ایمپلنت های دندانی – زمانی که دندان ها به دلیل بیماری پریودنتال از بین رفته اند، زیبایی و عملکرد دهان را می توان با کاشت دندان های مصنوعی در استخوان فک بازیابی کرد. ممکن است قبل از ایمپلنت دندان به منظور تقویت استخوان نیاز به بازسازی بافت باشد.